Kartrekkers Eanske

In deze nieuwe rubriek vertellen Naobers waarom en hoe ze zich inzetten voor de gemeenschap én dus andere naobers.

Cemal Dogan (56) (rechts op de foto) zette Kartrekkers Eanske op. Cemal: “In Enschede, waar ik vrijwel mijn hele leven al woon, noemen ze me de Turkse Tukker, vanwege mijn Turkse achtergrond. Omzien naar anderen heeft bij mij altijd hoog op de agenda gestaan. Zo bekommerde ik me – als dat nodig was – om familie, vrienden en kennissen. Het bleef echter altijd bij die vierkante meter rondom mij. Vier jaar geleden kwam daar echter verandering in, toen ik met loeiende sirenes naar het ziekenhuis werd gebracht. Ik had een hartinfarct, kreeg vier stents en onderging een heel revalidatietraject. De chirurg zei tegen mij : ‘U had hier geen dag later moeten komen!’ Dat was een moment waarop ik meafvroeg: ‘Oké, wat als ik nu doodga, ben ik dan tevreden over hoe ik mijn leven heb geleefd? Hoe gaat men zich mij herinneren? Wat laat ik achter voor mijn kinderen? Ik besloot dat ik iets goeds wilde nalaten. Een voorbeeld wilde zijn voor mijn jongens. Want goed voorbeeld doet volgen. Dat is de reden dat ik me ben gaan focussen op mijn naasten, de inwoners van Enschede. En dat heeft geresulteerd in behoorlijk wat projecten. Ik heb een tunnelwacht in de wijk Helmerhoek opgericht, zodat iedereen ’s avonds weer veilig door de tunnel kan. Ik heb een wijkwacht op touw gezet en ben fractievertegenwoordiger van EnschedeAnders geworden om aandacht te vragen voor de schrijnende situatie waarin veel inwoners van Enschede verkeren. Mijn jongste project – ik ben daar een klein jaar geleden mee begonnen – heet Kartrekkers van Eanske. Ik had wat houdbare spullen ingeleverd bij de voedselbank, toen ik in gesprek raakte met wat vrijwilligers daar. Het trof me direct wat ze vertelden. Zoveel mensen zijn afhankelijk van de voedselbank. Waren het er vorig jaar nog 340, nu zijn het er al 520 in onze stad. Ik dacht meteen: hoe kan ik helpen? Simpel. Ik kocht een bolderkar en ben huis-aanhuis houdbare levensmiddelen gaan verzamelen. Geen geld, alleen houdbare spullen. Als mensen geld willen geven, verwijs ik ze door naar de website van de voedselbank. Op Facebook deed ik een oproepje: wie helpt me? Er kwamen meteen aanmeldingen binnen. Ook mijn buurman en beste vriend Yakup was daarbij.
Op het moment zijn we met zestig kartrekkers. Elke eerste week van de maand gaat iedereen in zijn of haar eigen straat rond met een bolderkar om donaties te vragen. Elke tweede week van de maand leveren we de spullen af bij de voedselbank. In het begin moest je nog uitleggen wat je kwam doen, maar nu liggen bij de meeste mensen de giften al klaar in de gang. Het initiatief wordt omarmd door Enschede. Zo mooi. Ook mensen bij wie we niet aan de deur komen benaderen ons. Particulieren, organisaties, bedrijven, allemaal brengen ze dat wat ze kunnen missen. In totaal brengen we nu iedere maand meer dan 150 kratten vol levensmiddelen, verzorgingsartikelen of huishoudelijke spullen naar de voedselbank. De voedselbank wil dat dit initiatief landelijk wordt uitgerold. Tuurlijk ben ik er druk mee. Ik doe dit naast een fulltime baan. Ik ben manager bij een bedrijf in Hengelo en geef leiding aan 45 vakmensen. Een stressvolle baan. En toch, dat wat ik in mijn vrije tijd doe geeft me zoveel positieve energie. Bovendien, langs de deuren gaan om spullen op te halen, heeft nog een andere functie. Je maakt hier en daar een praatje met de mensen. Hoort hoe het met ze gaat. Of ze ergens tegenaan lopen. Soms merk je dat iemand best eenzaam is. Of ergens hulp bij nodig heeft. Dat probeer je dan op te lossen. Dat soort gesprekken zijn net zo belangrijk, dan dat iemand mij een rol beschuit geeft.” Kartrekkers Eanske

Heb of ken je ook een ‘naober’ die goede initiatieven ontplooit en zich inzet voor alles en iedereen? Laat het ons weten! Mail naar: redactie@naober.nl.